VOORWOORD
Gezien de vele grondige onderzoeken naar het verschijnsel
van reïncarnatie, waaronder de uitgebreide en wetenschap-
pelijk verantwoorde studie van Stevenson een bijzondere plaats
inneemt, mag reïncarnatie als empirisch bewezen beschouwd
worden.
Hetzelfde geldt mutatis mutandis ook voor de verschijnselen
van uittreding en telepathische communicatie.
In dit boek zult u dan ook gelukkig niet nog meer bewijzen voor
deze verschijnselen vinden.
De auteur geeft slechts een illustratie van de manier waarop
haar ervaringen met deze verschijnselen haar hele leven vanaf
haar geboorte hebben bepaald.
Zij doet dit op een pretentieloze, boeiende en waarheidsgetrouwe
We wijzen.
Het resultaat is daardoor een levensechte documentaire gewor-
den over de geheime, fascinerende wereld achter de nuchtere
werkelijkheid van alledag.
De auteur beschouwt zichzelf niet als paranormaal begaafd. Zij
heeft een afkeer van dit "etiket". Zij vertelt haar verhaal onbevangen
verhaal tot in details.
Het is een prachtig verhaal geworden.
Jozef Maes, parapsycholoog
Helaas, ik heb geen glazen bol.
Ik verklaar mijn bijzondere ervaringen met kwantumfysica.
Sylvia
INLEIDING
In mijn leven heb ik vaak bijzondere ervaringen gehad die ik graag
wil delen met mensen die in mijn verhaal geïnteresseerd zijn. Ik
sprak er als kind nooit over en ik ben achteraf blij dat ik dat niet heb
gedaan. Misschien wist ik diep van binnen dat ik 'mijn geheim' niet
prijs moest geven, omdat ik de reacties die ik nu krijg, als kind niet
had aangekund.
Mijn geheim was dat ik al vanaf mijn vroegste jeugd gesprekken
voerde met een man met een sik die me zei dat hij mijn begeleider
was en dat hij niet op aarde woonde, maar in de sferen.
lets wat voor mij in al die jaren zo gewoon was geworden, bleek voor
vele anderen een nieuwe deur te zijn die openging en die vele vragen
opriep. Vragen waarop ze van mij een antwoord verwachten. En die
Antwoorden heb ik niet. Ik weet niet waarom het mij overkomt.
In het gezin waarin ik opgroeide, heb ik nooit over mijn ervaringen
gesproken, omdat het in die tijd niet zo bespreekbaar was.
Jarenlang was ik bang om mijn verhaal te vertellen, omdat ik begreep
dat veel mensen me voor 'gek' zouden verklaren. Ik wilde niet gek
zijn, ik wilde juist normaal meedoen.
Toen ik erover begon te vertellen, gingen mensen mij 'paranormaal'
noemen. Ik vind dat een vreselijk woord. Het woord paranormaal voelt
voor mij zo beladen. Mensen krijgen dan kennelijk hoge verwachtingen.
Het heeft maar weinig te maken met mijn bijzondere ervaringen.
Ik noem het zelf 'gevoeligheid'. En waarom de een wel die gevoeligheid
nog bezit en de ander niet meer? Dat is ook voor mij een vraag.
'Mijn vrienden' rollen niet elke steen voor mijn voeten weg, sterker
nog, ze zijn liefdevol, maar consequent en zeggen dat het mijn lessen
zijn en dat ik alle antwoorden kan vinden in mijzelf.
Sinds mijn openbaarmaking krijg ik van anderen vragen als "wat zie
jij bij mij?" of "is deze vriend nu eindelijk de goeie?" en "hoeveel kin-
deren krijg ik?"
Ik weet dat ook niet. Ik raak geïrriteerd door deze vragen. Op deze vragen
heb ik voor mezelf ook nooit een antwoord gekregen, want tenslotte zal het leven
je leren of de vriend de goede is en hoeveel kinderen je krijgt.
Weer anderen gingen me plotseling als een soort goeroe zien, iets wat ik
zeker niet ben en nooit wil zijn. Ik weet de antwoorden niet.
Ik ben net zo bang als ieder ander mens voor de dingen die mij nog zouden kunnen overkomen.
Gevoeligheid houdt zeker niet in dat je 'alwetend' bent.
Note redactie: Er is geen mogelijkheid tot contact met Sylvia Lucia.
Er kunnen geen vragen gesteld worden en er zijn geen discussies mogelijk.
U kunt wel een reactie achterlaten onder de blogs.
Na een burn-out heeft ze geen uittredingen meer gekregen, maar ze stelt haar ervaringen beschikbaar
voor wie het troost biedt.
Wat is waarheid?
De vraag die me lang bezighield was: "Wat is waarheid?" Want
immers, wie bevestigt mij dat wat ik ervaar 'waar' is? Wie bepaalt of
het fantasie is of dromen zijn. Tja, die kennis heb ik dus zelf ook niet.
Voor mij zijn ze waar. Bij uittredingen die ik als 'echt' ervoer, had ik
niet zozeer de bevestiging nodig. Wat me grotere twijfel bracht, waren
de momenten dat ik ze 'voelde', maar ze niet daadwerkelijk 'echt' zag.
Toen ik daarover ging nadenken, raakte ik in verwarring. Wat was nu
eigenlijk waarheid. Ineens schoot er een herinnering door mij heen
van een gesprek op de radio met een sterrenkundige waarin hij zei:
"Ik vraag me af of God bestaat. Kunnen we dat wetenschappelijk
bewijzen? Kun je bewijzen dat de buurman aan de overkant bestaat?
Ik zie mijn buurman, dus het is waarschijnlijk dat hij er is. Als mijn
buurman van rechts ook zegt de buurman te zien, dan is het nog een
stuk waarschijnlijker dat de buurman van de overkant echt bestaat.
Als ik op mijn werk ben en ik vraag me af of de buurman van de over-
kant er zal zijn, heb ik minder middelen om te bepalen of hij er wel of
niet is. Alles wat zich buiten mijn waarneming bevindt, is dat er dan
ook daadwerkelijk, of is het er alleen als ik het waarneem?"
Met mijn ervaringen is het precies zo.
In mijn boek wil ik graag mijn ervaringen met u delen in de hoop en
de verwachting dat u ze met respect leest. Respect voor andermans
waarheid, is het begin van acceptatie van elkaar.
Sylvia
Reactie plaatsen
Reacties